Hasbelkader yerel ölçekte yazmaya çalışan bizim gibi yazar taifesi (onca yazarın çizerin bol olduğu bir kentte bizi de yazar takımına dahil ederlerse) olarak, doluya boşa yazarız.

Belediye Başkanı’nın icraatlarından, partilerimizin incilerine, mahallelerimizin içinde bulunduğu hallerden, zaman zaman da ülkenin gündeminden bize düşen konulara değinmeye çalışırız.

***

Genelde bizlerin aklı her şeye erer!

Aklımızın ermediği hiçbir olay, hiçbir konu yoktur!

Hepimiz her konuda bilgiliyizdir.(!)

Mümkünü yok, ‘bilmiyoruz’ diye bir sözcük yazmaz defterimizde!

Oysa bir geriye dönüp bakabilsek, ne yanlışlarımızı, ne hatalarımızı göreceğiz. 

Ama kitabımızda ‘hatalardan/yanlışlardan ders çıkarmak gibi’ bir şey yazmadığından olsa gerek, ne hatalarımızı, ne yanlışlarımızı görebiliyoruz.

Üstüne üstlük ‘odunumun parası’ misali, ‘akıllı’ olduğumuzda ısrar etmekten de geri kalmıyoruz.

Oysa öte yandan en doğal hakkımız olan en ufak bir olayda, süt dökmüş kedi gibi, köşemize çekilmekten, hiç bir şey olmamış gibi davranmaktan da geri kalmayışımız işin cabası.. ‘hemşerim sen mi kurtaracaksın dünyayı?’

Hatta öyle bir şeye yeltenen olursa  diye uyarıda bulunmayı pek severiz.

Çünkü bize hep öyle öğretilmiş, öyle belletilmiştir.

Daha kendimizi tanıdığımız andan itibaren önce anne ve babamız; 'aman aman sen ol, etliye sütlüye karışma'  diye uyarmış, daha sonra okulda ve hayatın tüm alanlarında aynı ‘uyarılar’ ile sık sık karşılaşmışızdır:

-Etliye sütlüye karışmayacaksın.!

-Sana ne elin üç keçisi, beş oğlağı.!

-Bak, bilmem kimin oğlu veya kızı, aklının ermediği şeylere karıştı, şimdi başı beladan kurtulmuyor..

-Sakın sen sen ol, ne ileri git, ne de geri de kal..
Hep ortada ol..

-Gelene ağam, gidene paşam dersen anan ağlamaz.!

***

Hani biz çok akıllıyız ya, en doğal hakkımızı bile savunmada gösteremediğimiz beceriksizliğimize kılıf bulmakta da üstümüze yoktur.

“Ne yapalım hemşerim, şimdi biz uğraşacağız. Sıkıntı çekeceğiz, birileri de ondan nasiplenecek.. Öyleyse ben niye karışayım ki..” der işin içinden çıkarız..

Elbette bugünlere kolay kolay gelmedik.

Üzerimizden koskoca bir silindir geçti.

Ve, bize hep ‘duyarsızlık, kayıtsızlık, adamsendecilik, nemelazımcılık’ anlayışı dayatıldı.

Gelinen noktada; hepimiz bu tablodan memnun gibiyiz.

Bir memnun olmayanlar ise aramızdaki ‘nesli tüketmek üzere olan kelaynak kuşlarıdır’

***

Etliye sütlüye karışmadığımız sürece, ne başımız ağrıyor, ne de birisi öte git diyor.! 

Öyleyse “demokrasi, özgürlük, emek, hak, hukuk” demeye, ya da karşılaştığımız herhangi bir toplumsal konuda kafa yormaya, mücadele vermeye hiç mi hiç gerek yoktur!

Çünkü bizim kitabımızda; hiç böyle şeyler (!) hiç yazmaz/yazamaz!

Yazdığını sananlar veya düşünenler varsa; bize göre, onlar nesli tükenmiş kelaynak kuşlarıdır.

Oysa bilmeyiz ki; bugün her şeye rağmen bir nefes alabiliyor, bazı demokratik haklarımızı kerhen de olsa kullanabiliyorsak, o ‘nesli tükenmiş kelaynak kuşları’ sayesindedir.

Kim, ne söylerse söylesin veya yazarsa yazsın; eğer bu ülkede gerçek demokrasiyi kurmak istiyor, barış ve kardeşliğin egemen olduğu, insanın insanı sömürmediği, aşağılamadığı, herkesin eşit ve özgür olduğu bir düzenden yana isek, o ‘nesli tükenmiş’ gözüyle baktığımız kelaynak kuşları’nı çoğaltmalıyız.

Hatta hepimiz birer ‘kelaynak kuşu’ gibi, sesimizi yükseltmeli, haksızlıklar, adaletsizlikler, yalanlar ve yanlışlar karşısında bir araya gelebilme cesaretini gösterebilmeliyiz.

Çünkü bu ülkenin daha çok kelaynak kuşuna ihtiyacı vardır.!

Gelin onlara el verelim, omuz verelim, güç verelim.. 

Dün nasıl ‘Hepimiz Iraklıyız, Hepimiz Filistinliyiz’ diye alanları doldurmuşsak,
Bugün de ‘Hepimiz Kelaynak Kuşuyuz, Hiç neslimiz tükenmeyecek’ diye haykırabilmeliyiz!